Giriş ve amaç: Serum β-2 Mikroglobulin düzeyleri tüm inflamatuvar ve otoimmun hastalıklarda artar. Bu artis inflamasyonun şiddeti ve yayginligi ile ilişkilidir. Çalışmamızin amacı, kronik inflamatuvar hastalıklardan olan Crohn hastalığınin aktivitesini belirlemekte serum β- 2 Mikroglobulin düzeylerinin değerinin incelemektir. Gereç ve yöntem: Toplam 117 olgu (46 ülseratif kolitis, 25 Crohn hastalığı, 55 sağlıklı- K) çalışma kapsamina alinmıştır. Ülseratif kolit ve Crohn hastalari hastalık aktivitesine göre 3 gruba ayrilmislardir: Aktif, kismi remisyon, komplet remisyon. Crohn hastalığı olgulari tedaviye yanitlari açısından: yanitli (komplet + kismi remisyon) ve yanitsiz (aktif) olarak gruplandirildilar. hastalığın yayılimina göre ülseratif kolit olgulari: distal, sol, pankolit; Crohn hastalığı olgulari: ileit, ileokolit, kolit gruplarina ayrıldılar. Tüm bu gruplar β-2 mikroglobulin düzeylerine göre karsilastirildilar. Bulgular: Crohn hastalığı ve ülseratif kolit gruplarinin ikisinde de ortalama serum β-2 Mikroglobulin düzeyleri sağlıklı (kontrol) gruptan belirgin olarak yüksekti (p<0,05). hastalığın yayginligina göre ülseratif kolitis ve Crohn hastalığı gruplari içinde β-2 mikroglobulin düzeyleri arasında istatistiksel açidan anlamli fark bulunmadı (p>0,05). Tedaviye yanit açısından Crohn Hastalarında yanitsiz grubun β-2 mikroglobulin düzeyleri yanitli grubunkinden istatistiksel olarak anlamli derecede yüksekti (p<0,05). Ülseratif kolit grubunda fark tespit edilmedi (p>0,05). Sonuç: Crohn hastalığında inflamasyonda hücresel immunitenin rolü fazladir. Bu nedenle serum β-2 mikroglobulin düzeyleri daha yüksek bulunur ve aktivite parametresi olarak kullanilabilir.
Background and aims: Serum β-2 microglobulin levels increase in all chronic inflammatory and autoimmune diseases. This incease is linked to the severity and extant of inflammation. The aim of our study was to evaluate value of serum β-2 microglobulin levels to determine Crohn disease activity. Material and methods: A total of 116 subjects (46 ulcerative colitis, 25 Crohn’s disease, 55 Healthy controls) were included in the study. Ulcerative colitis and Crohn’s disease patients were divided into three groups according to disease activity: Active, partial remission, complete remission. Chron’s disease subjects were classified according to their treatment response as: responsive (complete or+ partial remission) and unresponsive (active). Subjects were divided into three groups according to the extent of disease: Distal, Left and Pancolitis for ulcerative colitis; ileitis, ileocolitis and colitis for Crohn’s disease. All groups were compared for the mean Serum β-2 Microglobulin levels. Results: In both Crohn’s disease and ulceratice colitis groups mean β-2 microglobulin levels were significantly higher than healthy (control) group (p<0.05). No significant difference between ulcerative colitis and Crohn’s disease Groups (p>0.05). According to treatment response, in Crohn’s disease mean β-2 microglobulin levels of the responsive group were higher than the unresponsive group with a statistical difference (p<0.05). In the ulcerative colitis group no difference was found (p>0.05). Conclusion: In Crohn’s disease tendancy towards chronicity and the role of cellular immunity in inflammation is high and so serum β-2 microglobulin levels are higher than in ulcerative colitis. Serum β-2 microglobulin levels could be used is an activity parameter in Crohn’s disease.